tag:blogger.com,1999:blog-1414317973470998824.post2591495500882609984..comments2011-07-25T01:24:21.997+02:00Comments on Teenage wasteland: The freewheeling (texto XII, de Dylan)D.F.http://www.blogger.com/profile/04827812369550532935noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-1414317973470998824.post-6084440140255090742011-06-13T14:45:10.424+02:002011-06-13T14:45:10.424+02:00Respondendo ao anónimo do 13 de xuño: Antes que na...Respondendo ao anónimo do 13 de xuño: Antes que nada, querido anónimo, di, por favor, ¿estás respondendo á entrada do texto XII, ao comentario 1 desta entrada, ou ao comentario 2, de servidor? Estou algo despistado...D.F.https://www.blogger.com/profile/04827812369550532935noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1414317973470998824.post-48341571509278293252011-06-13T13:17:59.370+02:002011-06-13T13:17:59.370+02:00Creo non comprender moi ben o que dis.
Creo ou que...Creo non comprender moi ben o que dis.<br />Creo ou quero pensar, que todos sentimos que o "mito" de calquer artista rompese cando pon unha resposta a toda-las incognitas da súa vida que nós fomos respostando ao noso gusto no noso interior.<br />É evidente que as mellores biografías son as auto-biografías, pois a verdade mellor que un mesmo non a coñece, pero esas son as que acaban por esnaquizar o "mito" do artista.<br />Segun teño escoitado, ao igual que para os pintores, que teñen reputación, cando pasan a dar clases de pintura perden esa reputación que os rodeaba e mantiña, cando unha lenda fai a sua biografía esa lenda de certo modo cae, deixando ver que non existe moita diferencia entre el e tí.<br />Por exemplo, todas esas lendas do rock and roll que a pesar de levar anos mortos seguen sendo lendas, creo que debese a esa aura de oscuridade e misterio, que os rodean, que unha biografía iluminaría facendo desaparecer esa "maxia".<br />Referido a Dylan, creo que é moito mellor manter esa lenda sobre os esos momentos escuros, que de certo modo o axudaron a volver aos concertos e aos estudios, de grabación.<br />Pensa, se aparecese unha biografía que explicase o que el pensaba e as súas vivencias dende o momento do accidente ata a sua volta, esclarecendo toda esa aura de "misterio" que rodea ese suceso, rompería a maxia que todos no noso interior creamos.<br />Ainda que nos gusta leer unha boa biografía dun artista, creo que máis nos gusta manter esa neboa que nos permite aportar alguo da nosa propia colleita aos verdadeiros sucesos.<br />Bueno, despois de levar por outros derroteiros a cosa "conversa" penso que é o momento de marchar. Adeus.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1414317973470998824.post-67752255790614659642011-06-12T15:25:53.074+02:002011-06-12T15:25:53.074+02:00Ola, M.: gracias pola túa entrada. Esperamos pront...Ola, M.: gracias pola túa entrada. Esperamos pronto outra, porque sabe a pouco.<br /> En canto ao comentario anónimo, pois miraremos tal artigo do sabihondiño de DAM, a ver que tal. Soamente unha puntualización: a fallida e abandoada autobiografía de MJ ten xa moito tempo, é era ben anterior a "Crónicas" de BD, e desde logo ao libro de KR. Cando escribías eso da "actitude de MJ" en principio pensei no silencio que dedica aos disparos de KR, non sempre de bo gusto nin moi... ¿adultos?, silencio e vontade de mirar para outro lado que posiblemente era a mellor das respostas. Mais non, refíreste a outra cousa: a actitude de MJ fronte á nostalxia e a mirada ao pasado e xa ben coñecida. Non obstante algunhas persoas aínda esperamos un libro deste señor, cando despoios de deixar de ser fai tempo un sex-symbol, deixe xa prontiño de ser símbolo da eterna xuventude. Entón chegarán por fin outras letras en composicións máis persoais (o fracaso da súa carreira en solitario nos oitenta-noventa probablemnte ten relación con esta imposibilidade do mito do non envexecimento de compoñer cancións acordes coa súa idade), e probablemnte algún libro con tres ou catro cousas.<br /> A película da que fala DAM non é outra que "O home que matou a Liberty Valance", de John Ford, claro.<br /> Chao...D.F.https://www.blogger.com/profile/04827812369550532935noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1414317973470998824.post-70145308699060761912011-06-12T14:01:37.855+02:002011-06-12T14:01:37.855+02:00Recomendo este artigo de Manrique http://www.elpai...Recomendo este artigo de Manrique http://www.elpais.com/articulo/sociedad/fascinan/vidas/canallas/elpepusoc/20110611elpepisoc_1/Tes que fala da rendabiblidade de explotar nas biografías musicais a imaxe de sicarios, malotes e tipos duros destes estrellitas do rock and roll. Ademais, lanza unha posible explicación o por que da tardanza do segundo (e terceiro, parece ser) volume das Crónicas de Dylan. Copio aquí por se alguén non abre o enlace (paga a pena, en serio): "Ocurre además que Dylan puso alto el listón con el primer volumen de Crónicas. Feroz defensor de su privacidad, Dylan se contentó con narrar cuatro momentos de su vida, desde su llegada a Nueva York en 1961 a la estancia en Nueva Orleans, durante la grabación de Oh mercy (1989). Rico en ambientación y sazonado con reflexiones personales, hay apetito por las siguientes entregas (iba a ser una trilogía) de Crónicas, de momento atascadas por la intervención del más temido agente literario, Andrew Wylie. Conocido como El Chacal, Wylie piensa que Dylan se vendió muy barato. Con el boom de las autobiografías, pretende subastar unas diferentes memorias de Bob; según él, Crónicas fue meramente una colección de "relatos de no ficción". Agora ben, co que quedo, o que máis me gusta é a actitude de Mick Jagger, a quen ante as labazadas que recibe en múltiples biografías aquí e alá, incluída a de Richards, se lle ofrece un xugoso contrato millonario para resarcirse escribindo a súa. Como di Manrique: "Años después, devolvió el adelanto, alegando que era una tarea "muy aburrida". Como decía la película: entre la verdad y la leyenda, mejor que publiquen la leyenda".Anonymousnoreply@blogger.com