Mr. Mojo Risin´ (unha entrada des-con-textualizada)

Hoxe fai corenta anos da morte de Jim Morrison en París, exactamente dous anos despois da primeira das mortes do universo rockeiro dos sesenta, e falamos da de Brian Jones no 3 de xullo do 69. Brian Jones non significa probablemente nada para as actuais xeracións e polo tanto é difícil para esa xente ver a importacia de BJ naquel entonces, pero o líder dos Stones era unha referencia no mundo do r&r e codeábase con Dylan, Hendrix ou Nico, admirado por Lennon e McCartney. A súa desaparición na casa de Winnie the Pooh foi a primeira das catro "jotas" (BJ, Jimi Hendrix, Janis Joplin e Jim Morrison, todos con vintaesete anos) foi vista por Jim Morrison como unha premonición, como signo do seu fin xa cercano.
Sabemos que había un proxecto dunha cuarta entrega de textos sobre estas catro "jotas", acompañados doutro texto de Azúa. O de Azúa podemos resumilo nunha entrada próxima, máis os textos prometidos quedarán de momento no aire (quen sabe se o curso seguinte...). Na rede pódese atopar algo de BJ con algún interese (ver aquí, p. ex.), mais fomos incapaces de facer outro tanto con Hendrix ou Janis (hai, pero lamentable, estilo papanatas ou trivializador). Caso á parte agora é o de Mr. Mojo Risin´, Jim Morrison...
¿Por que? Porque hai moito na rede (non todo bo, claro), porque hoxe e o corenta aniversario da súa extraña morte, e porque volvendo á entrada anterior sobre as letras de Dylan, Morrison ademais de gran cantante e compositor, é creador de moi boas letras, pola súa intelixencia, ricas e variadas lecturas xa desde noviño (Nietzsche, Baudelaire, Rimbaud, Blake, Huxley...) e porque... era poeta, e bo. Neses poemas nótase o seu interese pola filosofía de Nietzsche, e polo cine, o teatro, a poesía francesa, etc. Era intelixente, culto e orixinal, e todo iso non abunda no ás veces pobre mundo do r&r. Se se me permite a insolencia, a súa sensibilidade e capacidade poética estaba bastante por riba da de Dylan, con permiso da nosa colaboradora dylaniana. Iso si, o seu instinto autodestrutivo era tamén notable...
Desde fai pouco temos un novo documental ou film sobre el e The Doors que remedie "esa cousa" feita por Oliver Stone fai tempo, que consideramos carece de tino e confunde o tono.
¿Pero non vai este club-blog de rock´n´roll e literatura? Pois aquí temos: unha estrela do r&r tiña como proxecto deixar o mundo do espectáculo e dedicarse á poesía, e ese é un dos motivos da súa viaxe a París, onde morrerá. Quedan os seus poemas (publicados en castelán dous libros por Fundamentos, Colección Espiral), moitos deles ou talvez todos visibles na rede (outros gravados en disco polo propio Morrison, con engadidos musicais de discutible gusto non pedidos feitos polos seus compañeiros de Th Doors despois da súa morte). Podemos ver cousas de JM aquí , ou aquí, ou tamén aquí con poemas del. Podes intentar ver e comparar ttraducións dos seus poemas mirando con calma aquí. En fin, hai moito.

Ah: ¿Por que Copppola meteu a canción "This is the End" na súa famosa película "Appcalypse now!"? Por varias razóns, pero unha delas é que el e Morrison (e o teclista dos Doors) foron compañeiros de aula na universidade, estudiando cine, outra das paixóns de JM. (Outra das razóns é Nietzsche, moi querido por JM e moi presente tamén no film de Coppola, aínda que non soe dicirse moi a miudo).

Rolling with the Stones (texto XI)

Ron Wood, autor coa axuda do pertinente plumífero profesional deste texto XI, estivo en mil batallas do r&r británico antes de unirse aos Stones no 75 cando o guitarra Mick Taylor decide finalmente abandonar o grupo cansado de ser ninguneado nos créditos das cancións sempre indefectiblemente firmadas polo tándem Jagger & Richards. Graciosa a cousa: ¿lembras o vídeo de marineriños cantando It´s only rock´roll...? A composición foi, como non, firmada no 73 polos dous de sempre, pero e realidade é de Jagger, coa axuda do seu amigo de entonces, o guitarra de The Faces, Ronnie Wood (e coros entre outros de Bowie), quen nunca constou nos créditos -como tampouco noutras futuras dos Stones-, se ben é certo que Jagger renunciou a aparecer nos doutra cancionciña dun disco de Wood deses tempos: foi un acordo no que Jagger, para variar, soubo xogar con ventaxa.

Ao que iamos: Woody deixa ao seu moribundo grupo, The Faces, unha vez escollido por Jagger e sobre todo Richards, que veía nel a posibilidade de tocar como nos tempos de Brian Jones, antes da aparición de Taylor: sen guitarra propiamente "solista"; coa posibilidade de enredar os guitarrazos dun e doutro no escenario e no estudio. Ademais Woody tiña un as na manga para ser escollido fronte nada menos que a Clapton, Harvey Mandel ou Wayne Perkins (chegou a falarse tamén do inxustamente olvidado Wilko Johson, guitarra dos Dr. Feelgood do comezo ): a súa capacidade para convivir con eles nas súas xiras. Woody xogou ben as súas cartas: Bingo! "Xa estás na banda", díxolle o seu ídolo Richards; faltoulle tempo para ir correndo ao teléfono e cantar: "Papá: xa son un rolling stone".

Pouco tempo despois de rematar a gravación de Black and Blue, no tour polos EE UU, Keith, Woody e un acompañante da banda fan unha extraña viaxe en coche que máis parece unha escena dos irmáns Marx. Richards volve a contala na súa recente exitosa (?) autobiografía escrita coa acostumada axuda do plumífero de turno, a maior gloria do seu mito de figura do r&r no que el mesmo e algúns inxenuos seguen crendo (véase a intelixente visión disto do stoneano Diego A. Manrique), mais en realidade contouna previamente Wood no seu Memorias de un Rolling Stone da que extraemos este texto XI. Ben é certo que Wood conta a travesía, pero o heroe principal segue a ser o seu mentor KR: Woody soamente pasaba por alí, como quen di (digan o que digan, non só o "machismo" éstá moi presente no mundiño supostamente máis ¿rebelde? do r&r, senón tamén certa orde xerárquica que moitos fans desta música non aceptarían nas oficinas nas que sudan seis días á semana).

Ben, non todo ten que ser grave e dramático no mítico mundo do rock´n´roll. Tomemos as cousas con algo de humor e leamos este texto XI como o que tamén é: un par de endeusados guitarristas roqueiros facendo de pallasos. Os mitos son mitos, e os do r&r tamén. O mito de Keith Richards é unha creación do propio KR que chegou a crerse el mesmo, e aí está outra das diferencias co personaxe que Jagger fixo de si mesmo: Jagger sempre soubo, desde o principio, que o seu personaxe non era senón ficción, representación, invención. O di en cada entrevista, se un está atento; o di ao final de cada actuación (é o último en irse do escenario e despois de facer unha reverencia típica do teatro ou da commedia del arte, por exemplo). Richards polo contrario en cada entrevista quere seguir sendo visto como fóra da lei, como personaxe realmente perigroso para "o sistema". Jagger sábese un personaxe, unha representación; Richards preténdese máis "auténtico" só por non saberse outra ficción. ¿Cuestión de intelixencia, ou de ciumes profesionais...?

Aleluia, irmán: Sic transit gloria mundi.