Con Nik Cohn III (Bill Haley e o maldito reloxo que Deus confunda)

A opinión de Cohn sobre B.H. pode ser compartida ou non, pero non pode ser máis clara. Para mostra, un botón: toma e xulga ti mesmo:



Se pinchas aquí vas directamente a YouTube, onde tes Haley para parar un tren, en branco e negro e en cor.

Con Nik Cohn II (temibles teddy boys)

Cohn fala dos "teddy boys", unha tribo urbana, ou algo parecido. Pois a ver...

Con Nik Cohn (Tutti frutti))

¿Que por que o libriño de Cohn ten semellante título? Todo ten explicación:



PS: Hai outro libro moi coñecido de Cohn, posterior, que deu lugar a unha famosa película...

PS II: Por outro lado, Cohn fala xa ao principio do libro dun artista para nós non demasiado coñecido como antecesor do que viría con Haley e Elvis despois. Trátase de Johnnie Ray e os seus desgarradores gritos e choros. Metemos aquí unha actuación da súa famosa "Cry", pero a verdade é que por máis que un busca non atopa na rede exemplos desas actuacións delirantes das que Cohn escribe, poo que este show é máis ben normaliño. ¿É que non quedaron rexistradas, ou é que a censura da época deixounos sen o "auténtico" J.R.? Misterios. Aí vai en todo caso (sen comentarios):

Fragmentos (primeiros textos)

Hoxe repartimos finalmente os catro textos para a Reunión I, que terá lugar pronto -en sete ou dez días-. Comentemos algo de cada un:

• Texto 1, de Nik Cohn: fragmento inicial do seu famoso "Awapbopaloobop..." -esperemos telo escrito ben, meu Deus: aínda recordo a cara do bibliotecario cando lle dixen o título desta cousa-. Talvez perezca algo extenso (o seu concepto do "pop", as orixes do r&r, Haley, o seu adorado Elvis...), pero non o é. E é divertido e tremendamente interesante, con numerosas suxestións que xerarán discusións entre nós.
• Texto 2, de Paul Oliver: fragmento do derradeiro capítulo do seu clásico "Historia del blues" (da colección Nostromo con deseños de Diego Lara, nunca suficientemente chorada). Recomendamos ler só as liñas sinaladas con frechiñas. Alí atoparemos información moi valiosa sobre a relación e suposta diferencia entre r&r e r&b (rythm & blues). Bo Diddley, Chuck Berry ou Muddy Waters e Howling Wolf, e o sello "Chess" son tratados polo sabio Oliver. Mmmmhhh...
• Texto 3: minúsculo fragmento da non moi boa biografía sobre Lennon de Goldmann, no que vemos o desfortunado encontro entre Elvis e os Beatles en 1965. O Rei non estaba de humor...
• Texto 4: outro aínda máis breve, tomado dun olvidable libriño sobre os Zeppelin, que permítenos ver cómo Elvis ten outro trato ben distinto cos zeppelins. Cousas.

Nos próximos días introduciremos neste blog algúns vídeos dos artistas tratados por Cohn e Oliver. Pode que esa idea non sexa mala, ¿non?

Bang! (o comezo)

Boas... Considerade aberto este blog, compañeiro do noso novo club.
¿Quen somos? Uns cantos; non moitos.
¿Que pretendemos? Nada, polo amor de Deus; xa están bastante mal as cousas... Leremos algúns textos sobre r&r ou de r&r, e chégalle ben.
¿Onde nos veremos? Uns nunha habitación con non máis de sete sillas; outros, colgados na rede, bim-bam, columpiándose nela mentres deixen.
Eeeerrr... Ah, si: Benvidos.