lunes, 18 de abril de 2011
Patti Smith, Robert Mappelthorpe e o Chelsie Hotel (o texto IX)
Metidos no texto IX. Catro breves fragmentos entre as páxinas 105-181 de Éramos unos niños, publicado por Lumen o ano pasado, o libro de Patti Smith no que homenaxea ao famoso fotógrafo Robert Mappelthorpe ("Robert", no texto IX), amigo xa morto e compañeiro de fatigas antes do éxito e a fama (de ambos).
Están os catro extraídos dun capítulo dedicado á vida no Chesie Hotel de N.Y., en 1969. É un famosísimo hotel polo que pasaron persoas tan coñecidas como as que neste enlace podes ver, algunhas das cales son nomeadas nas páxinas deste texto IX. Non poucas do cosmos do r&r.
Nestes catro fragmentos Patti Smith fala de escritores como Dylan Thomas (Bob Dylan toma o seu apelido do nome deste poeta); asasinos como Charles Manson; a primeira vítima do rock dos sesenta, Brian Jones (logo seguirían outras tres "jotas": Janis Joplin, Jimi Hendrix e Jim Morrison); a fugaz aparición de Hendrix; a patética aparición de Janis; a porta da habitación de Arthur Clarke; etc.
(Para ver máis cousas de Patti Smith, pincha aquí).
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Patti Smith. Increíble. Me sorprende la figura del Hotel Chelsea, de la que no conocía nada. Y sobre todo, lo de que se pudiera cambiar esas fotografías por una habitación. Seguro que las fotos valían la pena, no cabe duda por lo que se puede ver en Internet... pero cambiarlas por una habitación no deja de ser sorprendente.
ResponderEliminarBoas... Tería que revisalo, pero penso que iso era costume do Hotel; era moeda común. Quero dicir, o do cambio de mercadoría artística ou considerada artística, por mercadoría hoteleira, como quen di.
ResponderEliminarE o texto, e os textos, ¿que opinión tes del ou deles?
Un saúdo.
PS: En pricipio, I., a seguinte será a derradeira entrega, e irá de certas mortes nos sesenta e principios dos setenta: as catro "jotas". O r&r, a morte... e o mito. Aderezado con algo de Félix de Azúa sobre iso, en relación co modelo que deixa Rimbaud como herdanza, ese autor tan querido por Patti, e antes por Mister Mojo Risin´, claro.
Oh, Rimbaud. En esa entrega entonces podré hablar bastante más. Al final si que pude leer aquella biografía de él tan difícil de encontrar.
ResponderEliminarLos textos me gustaron mucho, sobre todo el de Bob Dylan con Bono de U2 y este de Patti.
Ola: respecto a pasaxe de P. Smith creo recordar que o troco realízano con debuxos de ambos -e só ata que poidan xuntar os cartos para pagar a habitación- e non fotografías, pois a etapa de Mappelthorpe coma fotógrafo é algo posterior. No intre do texto, nin P. Smith cantaba, nin Mapelthorpe fotografiaba, senón que se dedicaba, este último, ás instalacións extravagantes con imaxes e obxectos relixiosos ("messy breeding" que diría precisamente MMR nun poema adicado ás doncelas de Nova York, pois seica o rapaz tivo unha desas rigorosas e sólidas educacións católicas).
ResponderEliminarHello, I´m MMR in person, from the other side of the world, here, in Paris. The poem is not another but this one:
ResponderEliminarODE: NEW YORK MAIDENS
"everyone has Their own magic/ There is no death/ so nothing matters/ High Style/ Flash & forgive me/ high buttom shoes/ clean arrangement/ messy breeding/ love´s triumph/ everlasting hope & fulfillment"
Eeerr... Mr. Manzano translated in spanish some day the poem in question in that way:
ODA: DONCELLAS DE NUEVA YORK
"todos tienen Su propia magia/ No hay muerte/ así que nada importa/ Alto Estilo/ Flash y perdóname/ altos zapatos de botones/ limpio arreglo/ sucia educación/ el triunfo del amor/ eterna esperanza y satisfacción"
Mister Mojo Risin´, Paris, The Other Side.
(This is the End).
"Gansos silvestres,
ResponderEliminar¿a qué edad hicisteis
vuestro primer viaje?"
Kobayashi Issa
¿Uh?
ResponderEliminarComo unha persoa capaz de conseguir aplausos de miles de persoas pode virse abaixo porque un ligue non lle vaia ben como se pode afundir tan fácilmente?
ResponderEliminarOla: intento contestar ao comentario anónimo do día 5 de xuño:
ResponderEliminarSupoño (???) que falas de Janis Joplin e do texto de Smith, e se é así a resposta está na forma de ser e a circunstancia concreta de JJ, muller que pretendía tratar na derradeira tanda de textos, pois é unha desas jotas de mortos entre o final dos sesenta e principios dos setenta. Se buscas un pouquiñio de información na rede mesma sobre ela terás rapidamente unha resposta á túa pregunta, que polo demais parece máis ben retórica, ¿non?
O teu conmentario daría máis de si se desenvolveras algo ese comentario. Un dos problemas ás veces para entenderse e dialogar nos blogs (e correos electrónicos) é esa tentación a converter toda mensaxe en mensaxe breve, e a brevedade digan o que digan lévase bastante mal polo xeral coa claridade. Se tes tempo e gañas, propoño que recollas o teu comentario e desenvolvas ese comentario ata que vexamos mellor que queres dicir, a quen estás sinalando, en que texto e parágrafo... Ese tipo de cousas.
Non é obrigatorio, por descontado.
Ciao. E gracias por pasar por aquí.