Paul Oliver´s, etc., etc. (Bo Diddley, e xa)

E escribe tamén Oliver de Bo Diddley, de quen sen embargo non terás moita noticia, a pesar da súa influencia en xentes como os artistas negros e brancos dos EE UU de entonces, e os posteriores non só estadounidenses que seguramente coñecerás algo máis, como Ron Wood -o pallaso do mundiño británico do rock, e amigo e compañeiro de escenario, gravacións e tabernas de practicamente todo o mundo- e The Faces, os Stones, o anfetaminico Wilko Johnson e os Dr. Feelgood dos bos tempos, e así... Bo Diddley, o de Chess Records, o das guitarras deseñadas pola súa conta, con esas extravagantes formas rectangulares -ver vídeos-, etc.
Presentamos unha gravación para a televisión con chica á guitarra incluída que ademais sabe moverse no escenario na que BD fai propaganda do seu propio nome. Logo, unha canción de Willie Dixon, compositor, cantante e músico e un dos pilares fundamentais da factoría Chess Records cuxas cancións foron cantadas por tantos negros e brancos (Muddy Waters, Howlin´Wolf, The Doors, The Yardbirds, Led Zeppelin, Eric Clapton con Cream e sen ela, etc.). O propio papá Dylan fai non moito plaxiou unha das máis coñecidas composicións dixonianas sen escrúpulos (pero a ver quen lle tose a ése). Veña:


E agora a de Dixon:
´
En definitiva, a carga sexual das actuacións, actitudes ou letras dos artistas afroamericanos de r&b ou de blues entra a formar agora parte dos artistas brancos estadounidenses, e despois británicos e demais, coa aparición do r&r deses autores dos que Oliver escribe. O que hoxe é para ti normal, incluso aburrido ou anodino, no seu momento foi rompedor. YouTube está cheo de todo isto.
Deixémolo.

Paul Oliver´s book blues (Chuck Berry)

Lemos na páx. 298 do libro de Oliver: "Chuck Berry y Bo Diddley oscilaban entre ambas corrientes." Entendemos: entre o rhythm & blues e o rock & roll (onde éste sería, segundo Oliver e tantos outros, produto da mestura entre R&B -rhythm & blues- e country & western, lembra).
Berry, que comezou a gravar na "Chess" apadrinado por Muddy Waters, é autor das famosísimas "Roll over Bethoven", "Johnny B. Good", "Maybellene", "Rock and roll music", "Memphis, Tennessee" ou "Back in the USA" -que sería máis tarde "contestada" polos Beatles coa súa "Back in the USSR" de McCartney na súa vertiente roqueira, que tamén a tiña-, entre tantas que tes escoitadas sabendo que son súas, ou non, cantadas por el, ou por tantos outros.
Berry, coñecido polo seu "paso do pato" -véxase- , deixou a súa impronta en fauna tan variada como John Lennon, Keith Richards, Sex Pistols, AC/DC, Eric Clapton, Presley, Calamaro, os irmáns Auserón, etc.
Unha mostra:


E se non chega, aí van mil exemplos máis, non sempre en compañías recomendables na opinión da súa nai...

Paul Oliver tamén fala de Country & Western, aínda que de pasada

Oliver di que "Rock and Roll" era un termo que alá nos cincuenta aplicábase a certa mestura entre "Rythm and Blues" por un lado e, por outro, a música chamada "Country and Western". Supoñemos unha vez máis que clase de música é esta última, e se non sempre queda a rede e a inevitable wiki.
Engadimos uns vídeos de Hank Williams, un dos grandes da "Country and Western":

Paul Oliver´s book blues (Howlin´Wolf)

Non fala só de waters o señor Oliver. Tamén de Howlin´Wolf. Aquí temos, pois, e ollo coa súa voz, que máis dun quixera para si:

Paul Oliver´s book blues (Muddy Waters)

Oliver fala de Muddy Waters. Este bluesman comezou moi influído por Johnson, e chegou a ser á súa vez unha enorme influencia noutros bluesmen e, despois, unha referencia para The Rolling Stones -o seu fundador e primeiro líder que acabaría morrendo na casa de Winnie the Pooh, Brian Jones, tomou o seu nome dun verso dunha canción de Muddy-, The Yardbirds, The Animals e tantos outros músicos da movida londinense dos sesenta.
Presentamos desde home o seu famoso "Hoochie coochie man":

E agora o seu "Manish boy" na mítica película "The Last Waltz", de Scorsese, da despedida de Tha Band, a banda de Dylan durante tanto tempo. Tes que pinchar neste enlace porque non hai outra maneira, e ten paciencia porque carga con moita dificultade. Podes ver a súa influencia no mundo do rock neste fragmento. Máis tamén no seguinte vídeo, cos Stones e un Mick Jagger nada divo, escapado da clase de ximnasia cun discreto chandal vermello fosforito e sen gañas de facer sombra ao seu ídolo. En fin...

Paul Oliver´s book blues (Robert Johnson: "Hello Satan")

Paul Oliver fálanos de blues, rythm and blues e rock and roll. Supoñamos que sabemos que é o terceiro, e deixemos agora o segundo, dando claro está por sentado que o primeiro é facilmente distinguible do segundo, e éste do terceiro, que hoxe non toca liarse. Imos pois co blues. ¿Que é un blues? Ben, mira na wiki ou similar, non sexas vago. Pero para mostra, un botón: Robert Johnson, un dos deuses do mundo do blues (podes preguntar a tantos: Eric Clapton, Keith Richards & Mick Jagger, etc.). Circula ademais por aí a lenda de que fixo un trato co demo en non sei que cruce de camiños. Morreu aos vintecatro anos en escuras circunstancias.
A ver que tal esto:



Para escoitar máis cousas deste bluesman, pincha aquí.

Con Nik Cohn IV (Elvis, dúas tazas)

Elvis. No zenit e no 68, entre a visita dos Beatles e a dos zeppelins. O noso querido Nik Cohn pídenos por favor que comparemos a Pelvis (sic) co riciño de Billy na fronte ao estilo Estrellita Castro. Pois ben, queridos fans -¡de Elvis, non de Estrellita: iso, noutro local!-:



Imos ao revolucionario 68 agora (coidado co coiro, que queima):


(Para seguir indefinidamente co Old E, pincha aquí e pérdete por YouTube...).