E escribe tamén Oliver de Bo Diddley, de quen sen embargo non terás moita noticia, a pesar da súa influencia en xentes como os artistas negros e brancos dos EE UU de entonces, e os posteriores non só estadounidenses que seguramente coñecerás algo máis, como Ron Wood -o pallaso do mundiño británico do rock, e amigo e compañeiro de escenario, gravacións e tabernas de practicamente todo o mundo- e The Faces, os Stones, o anfetaminico Wilko Johnson e os Dr. Feelgood dos bos tempos, e así... Bo Diddley, o de Chess Records, o das guitarras deseñadas pola súa conta, con esas extravagantes formas rectangulares -ver vídeos-, etc.
Presentamos unha gravación para a televisión con chica á guitarra incluída que ademais sabe moverse no escenario na que BD fai propaganda do seu propio nome. Logo, unha canción de Willie Dixon, compositor, cantante e músico e un dos pilares fundamentais da factoría Chess Records cuxas cancións foron cantadas por tantos negros e brancos (Muddy Waters, Howlin´Wolf, The Doors, The Yardbirds, Led Zeppelin, Eric Clapton con Cream e sen ela, etc.). O propio papá Dylan fai non moito plaxiou unha das máis coñecidas composicións dixonianas sen escrúpulos (pero a ver quen lle tose a ése). Veña:
E agora a de Dixon:
´
En definitiva, a carga sexual das actuacións, actitudes ou letras dos artistas afroamericanos de r&b ou de blues entra a formar agora parte dos artistas brancos estadounidenses, e despois británicos e demais, coa aparición do r&r deses autores dos que Oliver escribe. O que hoxe é para ti normal, incluso aburrido ou anodino, no seu momento foi rompedor. YouTube está cheo de todo isto.
Deixémolo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario