The freewheeling (texto XII, de Dylan)

Xa viñamos anunciando que un día destes lle tocaría a Dylan apareceres por aquí. O texto que se repartiu son unhas cantas páxinas do penúltimo capítulo de “Chronicles: volume one”, o máis semellante a unhas memorias desta caste de cóbrega do medio oeste, escorregadizo no tocante á súa vida á marxe do escenario, e un pouquiño troleiro cando lle dá por falar. Por exemplo, aquí (é unha entrevista transcrita do ano 62, da cal tamén hai disco con temas en directo). Aínda que o exemplo mellor, témolo no libro mesmo, tanto no capítulo primeiro coma no quinto, pois ao contares as súa aventuriñas de mozo, -os primeiros contactos coas casas de discos, os bares e coches, o frío inverno de Nova York-, conta tamén como formaba parte do xogo o ir inventando unha lenda para sí mesmo ó paso, entre canción e canción. Nótese, por certo, que non eludimos o subtítulo na mención da obra en cuestión, pois iso de “volume one” parece anunciar un “volume two” inminente que revolucionará o panorama editorial e musical. Mais non, amigos. Polo momento, e xa van ben uns oito aniños dende a edición orixinal en inglés, seguimos igual.
O texto que lemos é máis ou menos do ano 87 ou 88, tempos estraños para un Dylan que nin atopa a voz nin compón cancións, algo farto xa de todo. Reclúese na casa, amaña o xardín, e cousas así, ata que unha noite, oh musas, escribe "Political World" e todo muda. Parécelle que aí hai algo, e iso é cousa seria para alguén que cre nas esencias e na verdade das cousas. Cando Bono lle fai unha visita amósalla, e este recoméndalle ó produtor idóneo para sacar adiante un disco bo, xusto que necesitaba. O mago en cuestión vén sendo Daniel Lanois, produtor, entre outras cousas, e xunto a Brian Eno neste caso, de The Joshua Tree. Acordan gravar en Nova Orleáns cando comece a primavera, o cal sona moito mellor do que en realidade foi. Houbo moitos problemas diso que chaman "o concepto", e polo visto Dylan sentía que lle estaban a quitar o "aquel" das súas cancións. Si, foi duro. Pero o resultado supuxo o primeiro éxito en anos para o de Minnesota, e unha estancia bastante agradable nun lugar que non aborrece, onde as noites deben ser preciosas e seica arrecende a flores. (Cóllase o libro en calquera biblioteca, váiase á páxina 186 ata a 190 e deléitese un nas bonitas descricións, amplas coma ventás pola que asomarse a mirar. Sona a isto, va que si?)
Ben, ¿e que máis? Está a viaxe na moto, unha aparentemente doce xornada polas veigas de Luisiana que, sen embargo, non deixa de entrañar algo que produce inquietude, como de ollos a mirarnos entre as sombras. Por outro lado, o da moto é moi simbólico polo do accidente do 66 (a mellor fonte de información en castelán sobre Dylan, na que está referenciada a importancia "artística" do accidente de marras é esta entrada da Wikipedia. Algún fan serio, supoño....) peche brusco dunha época concreta da súa carreira, como se pode ver no documental de Scorsese "No direction home" E xa que se fala dun, dicir para rematar que existe outro documental moi ben editado na versión española, cunha caixa chea de artiluxios só para Moi fans. Está dirixido por Pennebaker, e filma a xira británica do 65. O título é "Don´t look back". E que alguén me explique o por que duns títulos de documental baseados nunha negación...

(M.)

Ron in the Stones

E xa desde o setenta e cinco oficialmente RW é un stone máis, se ben a relación con Mick Jagger, Keith Richards (o seu mentor) ou incluso con outros membros da banda xa existía en menor ou maior grao (cando Mick Taylor entrou nos Stones en realidade parece ser que Jagger fixera unha intentona previa para contactar con Ronnie, pero un membro do grupo no que entonces estaba fíxoo imposible nunha conversación telefónica da que RW tivo noticia soamente anos despois).
Pressentamos aquí varios vídeos anteriores á decadencia na que agora resisten. Primeiro, no 76 en Alemaña Occidental na primeira xira de RW cos Stones, da época dos feitos relatados no texto XI, cun Jagger, en fin, unn pouquiño... subidiño (eran outros tempos). Im-pres-cin-di-ble que sexa visto o vídeo ata o final:

Outro botón de mostra, neste vídeo gravado anos despois:

Rematamos con outra pallasada, algo anterior no tempo ao vídeo de "She´s so cold", e polo que din, o derradeiro número un dos Stones na súa carreira discográfica (o que non é o mesmo que o seu final, pois eles xogan noutra liga). Soamente podemos ofrecer o enlace, aquí mesmo.
E seguen. Anuncian xira próxima, de despedida, prometen (despedida dos grandes estadios, non das actuacións en directo: hai animais que necesitan morren enriba do escenario...).
(En poucos día, a entrada dedicada a Bob Dylan e o texto XII).

Faces of Woody

Antes de entrar nos Stones Ron Wood tivo unha intensa vida noutros grupos, e cabe destacar o grupo (The) Faces, no que tamén estaba un Rod Stewart (voz) a piques de dar o salto á carreira en solitario que tantos quixeramos non ter coñecida...
Ofrecemos un par de vídeos, e se notas certo aire "stoneano", non hai que extrañarse, claro. Woody, naturalmente, á guitarra:

Aí vai o segundo, non sei se con moi bo sonido:

Rolling with the Stones (texto XI)

Ron Wood, autor coa axuda do pertinente plumífero profesional deste texto XI, estivo en mil batallas do r&r británico antes de unirse aos Stones no 75 cando o guitarra Mick Taylor decide finalmente abandonar o grupo cansado de ser ninguneado nos créditos das cancións sempre indefectiblemente firmadas polo tándem Jagger & Richards. Graciosa a cousa: ¿lembras o vídeo de marineriños cantando It´s only rock´roll...? A composición foi, como non, firmada no 73 polos dous de sempre, pero e realidade é de Jagger, coa axuda do seu amigo de entonces, o guitarra de The Faces, Ronnie Wood (e coros entre outros de Bowie), quen nunca constou nos créditos -como tampouco noutras futuras dos Stones-, se ben é certo que Jagger renunciou a aparecer nos doutra cancionciña dun disco de Wood deses tempos: foi un acordo no que Jagger, para variar, soubo xogar con ventaxa.

Ao que iamos: Woody deixa ao seu moribundo grupo, The Faces, unha vez escollido por Jagger e sobre todo Richards, que veía nel a posibilidade de tocar como nos tempos de Brian Jones, antes da aparición de Taylor: sen guitarra propiamente "solista"; coa posibilidade de enredar os guitarrazos dun e doutro no escenario e no estudio. Ademais Woody tiña un as na manga para ser escollido fronte nada menos que a Clapton, Harvey Mandel ou Wayne Perkins (chegou a falarse tamén do inxustamente olvidado Wilko Johson, guitarra dos Dr. Feelgood do comezo ): a súa capacidade para convivir con eles nas súas xiras. Woody xogou ben as súas cartas: Bingo! "Xa estás na banda", díxolle o seu ídolo Richards; faltoulle tempo para ir correndo ao teléfono e cantar: "Papá: xa son un rolling stone".

Pouco tempo despois de rematar a gravación de Black and Blue, no tour polos EE UU, Keith, Woody e un acompañante da banda fan unha extraña viaxe en coche que máis parece unha escena dos irmáns Marx. Richards volve a contala na súa recente exitosa (?) autobiografía escrita coa acostumada axuda do plumífero de turno, a maior gloria do seu mito de figura do r&r no que el mesmo e algúns inxenuos seguen crendo (véase a intelixente visión disto do stoneano Diego A. Manrique), mais en realidade contouna previamente Wood no seu Memorias de un Rolling Stone da que extraemos este texto XI. Ben é certo que Wood conta a travesía, pero o heroe principal segue a ser o seu mentor KR: Woody soamente pasaba por alí, como quen di (digan o que digan, non só o "machismo" éstá moi presente no mundiño supostamente máis ¿rebelde? do r&r, senón tamén certa orde xerárquica que moitos fans desta música non aceptarían nas oficinas nas que sudan seis días á semana).

Ben, non todo ten que ser grave e dramático no mítico mundo do rock´n´roll. Tomemos as cousas con algo de humor e leamos este texto XI como o que tamén é: un par de endeusados guitarristas roqueiros facendo de pallasos. Os mitos son mitos, e os do r&r tamén. O mito de Keith Richards é unha creación do propio KR que chegou a crerse el mesmo, e aí está outra das diferencias co personaxe que Jagger fixo de si mesmo: Jagger sempre soubo, desde o principio, que o seu personaxe non era senón ficción, representación, invención. O di en cada entrevista, se un está atento; o di ao final de cada actuación (é o último en irse do escenario e despois de facer unha reverencia típica do teatro ou da commedia del arte, por exemplo). Richards polo contrario en cada entrevista quere seguir sendo visto como fóra da lei, como personaxe realmente perigroso para "o sistema". Jagger sábese un personaxe, unha representación; Richards preténdese máis "auténtico" só por non saberse outra ficción. ¿Cuestión de intelixencia, ou de ciumes profesionais...?

Aleluia, irmán: Sic transit gloria mundi.

Os Strokes contestan aos Stones (espuma ou marea negra)

Boas. Unha amiga dime que este vídeo pode ser entendido como a resposta dos Strokes ao vídeo dos Stones sobre o r&r na marina. Opina ti mesmo...

Santificarás os textos (o texto X e o canto de Deus)

A continuación reproducimos o textiño de Santo Agostín das súas Confesións, Libro VIII, cap. XII, epígrafes 28-30, tomado da rede, para que podas apreciar a semellanza entre o santo romano da Idade Antiga e o santón do "british pop", Mr. Dave Davies dos Kinks, amén:

"Cómo se convirtió de todo punto, amonestado de una voz del cielo:
28. Luego que por medio de estas profundas reflexiones se conmovió hasta lo más oculto y escondido que había en el fondo de mi corazón, y junta y condensada toda mi miseria se elevó cual densa nube y se presentó a los ojos de mi alma, se formó en mi interior una tempestad muy grande, que venía cargada de una copiosa lluvia de lágrimas. Para poder libremente derramarla toda y desahogarme en los sollozos y gemidos que le correspondían, me levanté de donde estaba con Alipio, conociendo que para llorar me era la soledad más a propósito; y así me aparté de él cuanto era necesario, para que ni aun su presencia me estorbase. Tan grande era el deseo que tenía de llorar entonces; bien lo conoció Alipio, pues no sé qué dije al tiempo de levantarme de su lado, que en el sonido de la voz se descubría que estaba cargado de lágrimas y como reventando por llorar, lo que a él le causó extraordinaria admiración y espanto, y le obligó a quedarse solo en el mismo sitio en que habíamos estado sentados.
Yo fui y me eché debajo de una higuera; no sé cómo ni en qué postura me puse, mas soltando las riendas a mi llanto, brotaron de mis ojos dos ríos de lágrimas, que Vos, Señor, recibisteis como sacrificio que es de vuestro agrado. También hablando con Vos decía muchas cosas entonces, no sé con qué palabras, que si bien eran diferentes de éstas, el sentido y concepto era lo mismo que si dijera: Y Vos, Señor, ¿hasta cuándo, hasta cuándo habéis de mostraros enojado? No os acordéis ya jamás de mis maldades antiguas.
Porque conociendo yo que mis pecados eran los que me tenían preso, decía a grito con lastimosas voces: ¿Hasta cuándo, hasta cuándo ha de durar el que yo diga, mañana y mañana?, pues ¿por qué no ha de ser desde luego y en este día?, ¿por qué no ha de ser en esta misma hora el poner fin a todas mis maldades?
29. Estaba yo diciendo esto y llorando con amarguísima contrición de mi corazón, cuando he aquí que de la casa inmediata oigo una voz como de un niño o niña, que cantaba y repetía muchas veces: Toma y lee, toma y lee. Yo, mudando de semblante, me puse luego al punto a considerar con particularísimo cuidado si por ventura los muchachos solían cantar aquello o cosa semejante en alguno de sus juegos; y de ningún modo se me ofreció que lo hubiese oído jamás. Así, reprimiendo el ímpetu de mis lágrimas, me levanté de aquel sitio, no pudiendo interpretar de otro modo aquella voz, sino como una orden del cielo, en que de parte de Dios se me mandaba que abriese el libro de las Epístolas de San Pablo y leyese el primer capítulo que casualmente se me presentase. Porque había oído contar del santo abad Antonio, que entrando por casualidad en la iglesia al tiempo que se leían aquellas palabras del Evangelio: Vete, vende todo lo que tienes y dalo a los pobres, y tendrás un tesoro en el cielo; y después ven y sígueme; él las había entendido como si hablaran con él determinadamente y, obedeciendo a aquel oráculo, se había convertido a Vos sin detención alguna. Yo, pues, a toda prisa volví al lugar donde estaba sentado Alipio, porque allí había dejado el libro del Apóstol cuando me levanté de aquel sitio. Tomé el libro, lo abrí y leí para mí aquel capítulo que primero se presentó a mis ojos, y eran estas palabras: No en banquetes ni embriagueces, no en vicios y deshonestidades, no en contiendas y emulaciones, sino revestíos de Nuestro Señor Jesucristo, y no empleéis vuestro cuidado en satisfacer los apetitos del cuerpo.
No quise leer más adelante, ni tampoco era menester, porque luego que acabé de leer esta sentencia, como si se me hubiera infundido en el corazón un rayo de luz clarísima, se disiparon enteramente todas las tinieblas de mis dudas.
30. Entonces cerré el libro, dejando metido un dedo entre las hojas para anotar el pasaje, o no sé si puse algún otro registro, y con el semblante ya quieto y sereno, le signifiqué a Alipio lo que me pasaba. Y él, para darme a entender lo que también le había pasado en su interior, porque yo estaba ignorante de ello, lo hizo de este modo. Pidió que le mostrase el pasaje que yo había leído, se lo mostré y él prosiguió más adelante de lo que yo había leído. No sabía yo qué palabras eran las que seguían; fueron éstas: Recibid con caridad al que todavía está flaco en la fe. Lo cual se lo aplicó a sí y me lo manifestó. Pero él quedó tan fortalecido con esta especie de aviso y amonestación del cielo, que sin turbación ni detención alguna se unió a mi resolución y buen propósito, que era tan conforme a la pureza de sus costumbres, en que había mucho tiempo que me llevaba él muy grandes ventajas. Desde allí nos entramos al cuarto de mi madre, y contándole el suceso como por mayor, se alegró mucho desde luego, pero refiriéndole por menor todas las circunstancias con que había pasado, entonces no cabía en sí de gozo, ni sabía qué hacerse de alegría; ni tampoco cesaba de bendeciros y daros gracias, Dios mío, que podéis darnos mucho más de lo que os pedimos y de lo que pensamos, viendo que le habíais concedido mucho más de lo que ella solía suplicaros para mí por medio de sus gemidos y afectuosas lágrimas. Pues de tal suerte me convertisteis a Vos, que ni pensaba ya en tomar el estado del matrimonio ni esperaba cosa alguna de este siglo, además de estar ya firme en aquella regla de la fe, en que tantos años antes le habíais revelado que yo estaría. Así trocasteis su prolongado llanto en un gozo mucho mayor que el que ella deseaba, y mucho más puro y amable que el que ella pretendía en los nietos carnales que de mí esperaba."

Sic transit gloria mundi, meu amigo. Long life r&r...

Ugh!

Dave Davies, The Kinks, a paranoia e a salvación (o texto X)

O texto X está sacado de Autobiografía (Lenoir Ediciones), de Dave Davies, irmán do líder dos Kinks, Ray Davies ("Ray", no texto), o máis importante compositor do grupo, se ben Dave ten algunhas cancións coñecidas. En calquera caso Dave é o creador dese son da guitarra de "You really got me", considerado un dos precedentes, xunto co son dos Who e coa cancionciña dos Beatles do Álbum Branco titulada "Helter Skelter" que, atención, está composta polo máis inesperado, McCartney, un dos precedentes, dicíamos, diso que a xente ten o costume de chamar heavy (Steppenwolf e Led Zeppelin á parte).
Pode que non coñezas aos Kinks, pero ese grupo era parte da movida dos sesenta en Londres, xunto cos Who, os Stones, os Beatles, os Animals e catro ou cinco mil máis. Algunhas das composicións de Ray Davies non teñen nada que envidiar en absoluto ás dos outros grupos antes nomeados.
O texto X sempre me recordou a outro doutro roqueiro, San Agostín de Hipona ( ss. IV-V), nas súas Confesións, cando fala do momento da súa conversión ao cristianismo xunto ao seu amigo. Aquí temos a Dave, vítima da paranoia nunha habitación do hotel na enésima xira, xa insoportable. Escoita voces, e ao final, igual que Agostín cre escoitar na canción dun neno que xoga a mensaxe de Deus, Dave atopa unha saída salvífica que evita o seu suicidio en Linda. Curioso. De feito, Dave deixóuse despois ir polo camiño de certas crenzas un tanto chocantes (extraterrestres, ocultismo, etc.).
Moitas veces lemos cousas sobre extraños e violentos comportamentos dos roqueiros nos hoteles (os baterías dos Who e dos Led lévanse o premio, pero os compoñentes dos Faces ou do autor do texto X non andan lonxe, e ás veces facían das súas xuntiños, porque Deus críaos e eles xúntanse). Neste texto X podemos ver que as xiras, o tempo fóra da casa e afastados dos amigos e familiares explican en parte esas condutas. Unha das maiores diferencias que Ron Wood nota cando pasa dos Faces aos Stones a partir do 75 é precisamente a vida nos hoteis e o transcurso das xiras: era ben diferente nun grupo e noutro. Subir aos Stones era nos setentas deixar certas situacións que agora no texto X somos quen de ver e oír.